“ปฏิบัติธรรมตั้งแต่ยังเป็นเด็ก เป็นหนุ่ม เป็นสาวนี่แหละดี เพราะเมื่อแก่เฒ่าไปแล้ว จะนั่งก็โอย จะลุกก็โอย หากจะรอไว้ให้แก่เสียก่อน แล้วจึงค่อยปฏิบัติ ก็เหมือนคนที่คิดจะหัดว่ายน้ำเอาตอนที่แพใกล้จะแตก มันจะไม่ทันการณ์”
ผมได้มีความโชคดี ที่ได้บูชาผ้ายันต์รอยประทับฝ่ามือ ของหลวงปู่ดู่พกติดตัวไว้ตลอด ผ้ายันต์ผืนนี้ สร้างมาจำนวนน้อย เพราะต้องให้หลวงปู่ดู่ นำหมึกมาแตะและวางบนผ้าที่ละผืน บางผืนก็ชัด บางผืนก็ไม่ชัด มีทั้งผ้าสีขาว และ ผ้าจีวร สร้างไว้เมื่อปี พ.ศ.2524
ผมเห็นว่า ภาพผ้ายันต์รุ่นนี้มีให้ชมกันน้อย จึงนำมาให้กัลยาณมิตรได้ชมกัน เพราะของปลอมมีออกมากันเยอะ แต่คำสอนหนึ่งของหลวงปู่ดู่ท่านเคยบอกไว้ว่า “สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่อยู่เหนือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็คือกรรม” ดังนั้นให้ใครมีของมงคลหรือวิเศษแค่ไหน ก็ไม่สามารถหลีกหนี กฎแห่งกรรมได้พ้น
แม้ว่าหลวงปู่ดู่จะรับรองในความศักดิ์สิทธิ์ของพระเครื่องที่ท่าน อธิษฐานจิตให้ แต่สิ่งที่ท่านยกไว้เหนือกว่านั้นก็คือการปฏิบัติดังจะเห็นได้จากคำพูดของท่านว่า “เอาของจริงดีกว่า พุทธังฯ ธัมมังฯ สังฆังฯ สรณัง คัจฉามิ นี่แหละของแท้”
จากคำพูดนี้จึงเสมือนเป็นการยืนยันว่าการปฏิบัติภาวนานี้แหละเป็นที่สุดแห่งเครื่องรางของขลัง เพราะคนบางคนแม้แขวนพระที่ผู้ทรงคุณวิเศษอธิษฐานจิตให้ก็ตาม ก็ใช่ว่าจะรอดปลอดภัยอยู่ดีมีสุขไปทุกกรณี อย่างไรเสียทุกคนไม่อาจ หลีกหนีวิบากกรรมที่ตนได้สร้างไว้ ดังที่ท่านได้กล่าวไว้ว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่เหนือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็คือ กรรม
